കോൺഗ്രസ്സിന്റെ ധർമ്മസങ്കടം!

കോൺഗ്രസ്സ് പാർട്ടിക്ക്‌ നിലനിൽപ്പ് വേണമെങ്കിൽ ആദ്യം വേണ്ടത് ഖദർ മുണ്ടിനടിയിൽ കാക്കി നിക്കറിട്ടു കറങ്ങുന്നവരെ പാർട്ടിയിൽ നിന്ന്‌ പുറത്താക്കുകയാണ്.  ഇതങ്ങു മുകളിൽ നിന്ന്‌ താഴെവരെ ചെയ്തില്ലെങ്കിൽ പാർട്ടിയ്ക്ക് കേരളത്തിലെന്നല്ല, രാജ്യത്തു തന്നെ നിലനിൽക്കാനാവില്ല.  കേന്ദ്രത്തിലും, മറ്റ് സംസ്ഥാനങ്ങളിലും (പ്രത്യേകിച്ച് കേരളത്തിലും) കോൺഗ്രസ്സിന്റെ ഇലക്ഷൻ പ്രചരണവും, തന്ത്രങ്ങളും വളരെ കാലഹരണപ്പെട്ടവയാണ്.  ഓരോ ഇലക്ഷൻ തോൽവിയ്ക്കു ശേഷവും "പാർട്ടിക്കുള്ളിൽ അഴിച്ചുപണി വേണം" എന്ന സ്ഥിരം പല്ലവി ആവർത്തിക്കുകയല്ലാതെ ഇന്നേവരെ ഒരഴിച്ചുപണിയും (കേന്ദ്രത്തിലോ സംസ്ഥാനങ്ങളിലോ) നടത്തുന്നത് കാണാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല.  ഇലക്ഷൻ ഒരു യുദ്ധം തന്നെയാണ്.  അതു ജയിക്കാൻ എന്തിലുമുപരി ഇച്ഛാശക്തി വേണം.  ബി ജെ പി മാറി മാറി ഇലക്ഷനുകൾ ജയിക്കുന്നതിനും, കോൺഗ്രസ്സ്‌ മാറി മാറി അവ തോൽക്കുന്നതിനും ഏറ്റവും പ്രധാന കാരണം ഇത് തന്നെയാണ്; ബി ജെ പി-ക്കതുണ്ട്, ഇപ്പോഴത്തെ കോൺഗ്രസ്സിനതില്ല!  രണ്ട് പാർട്ടികളും ഇലക്ഷനെ നേരിടുന്ന രീതി നോക്കിയാൽത്തന്നെ ഇത് മനസ്സിലാകും.

കഴിഞ്ഞ ലോക് സഭ ഇലക്ഷൻ തന്നെ ഉദാഹരണമായെടുക്കാം.  രാഹുൽ ഗാന്ധി കാര്യമായി പാർലമെൻറിൽ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങിയത് ഇലക്ഷന് മൂന്നോ നാലോ മാസം മുൻപ് മാത്രമാണ്.  ബി ജെ പി നല്ല ഭൂരിപക്ഷത്തിൽ ജയിച്ച്‌ ഭരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന പാർട്ടിയാണ്.  നരേന്ദ്ര മോദിയുടെ കഴിവുകേടും,വിവരമില്ലായ്മയും, അല്പത്തരവും കൊണ്ട് നിറഞ്ഞുനിന്ന അഞ്ചു വർഷങ്ങളാണവർ ഭരിച്ചത്.  ജനങ്ങൾക്ക് കടുത്ത ദുരിതങ്ങൾ മാത്രം സമ്മാനിച്ച നോട്ടു റദ്ദാക്കലും, ജി എസ് ടി-യുടെ അശ്ലീലപ്പതിപ്പും പോലെയുള്ള  വൃത്തികെട്ട, കോമാളി ഭരണപരിഷ്കാരങ്ങൾ കൊണ്ട് ജനങ്ങളെ നട്ടം തിരിച്ച അഞ്ചു വർഷങ്ങൾ!  എന്നിട്ടീ തുഗ്ലക്ക് പരിഷ്‌കാരങ്ങൾ മാത്രമെടുത്തു കാണിക്കാനുണ്ടായിരുന്ന ബി ജെ പി-ക്കെതിരെ കോൺഗ്രസ്സിനെന്തു നേടാൻ കഴിഞ്ഞു, 2014-നേക്കാൾ ഭീമമായ, അതിനേക്കാൾ നാണംകെട്ട തോൽവിയല്ലാതെ?  ഈ തോൽ‌വിയിൽ നിന്നീ പാർട്ടി എന്ത് പഠിച്ചു?  തോറ്റയുടനേ രാഹുൽ രാജി വയ്ക്കുമെന്നു പറയുന്നു; സോണിയയും, പ്രിയങ്കയും അങ്ങേരെ പൊക്കിപ്പറയുന്നു (ചിന്താവിഷ്ടയായ ശ്യാമള എന്ന ചിത്രത്തിൽ ശ്രീനിവാസൻ അവതരിപ്പിക്കുന്ന കഥാപാത്രം സ്വന്തം മക്കളെക്കൊണ്ട് "അയ്യൊ അച്ഛാ പോകല്ലേ, അയ്യോ അച്ഛാ പോകല്ലേ" എന്ന് പറയിപ്പിക്കുന്ന രംഗമാണോർമ്മ വന്നത്!)  ഒരു കൊല്ലം കഴിഞ്ഞും പുതിയൊരു പ്രസിഡൻറിനെ തിരഞ്ഞെടുക്കുവാനോ, എന്തെങ്കിലും ഒരു വ്യത്യാസം ചിന്തകളിലോ, പ്രവൃത്തികളിലോ, വീക്ഷണത്തിലോ, കാഴ്ചപ്പാടിലോ കൊണ്ടുവരാനോ ആകാതെ വെറും നപുംസകങ്ങളായി തുടരുന്നതല്ലാതെ രാഹുൽ ഗാന്ധി മുതൽ ഇങ്ങു താഴേതട്ടിലുള്ള കോൺഗ്രസ്സ് പ്രവർത്തകൻവരെ എന്ത് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്?  ആലോചിക്കേണ്ട സമയം എന്നേ അതിക്രമിച്ചിരിക്കുന്നു!

കേന്ദ്രത്തിലായാലും, കേരളത്തിലായാലും കോൺഗ്രസ്സ് നേരിടുന്നത് പ്രധാന എതിരാളികളുടെ ഡാറ്റ-ഡ്രിവണ്‍ ഇലക്ഷൻ ക്യാമ്പെയ്‌നുകളെയാണ്.  ഇലക്ഷനുകളിലെ കളി മാറിയതറിയാതെ, ഇപ്പോഴും പഴയ അഴകൊഴമ്പൻ ഇമോഷൻ-ഡ്രിവണ്‍ കാമ്പെയ്‌നുകളുമായി എതിരാളിയെ തോല്പിക്കാൻ പറ്റുമെന്ന് ചിന്തിക്കുന്നത് ശുദ്ധ വിവരക്കേടാണെന്നു മാത്രമല്ല, കോൺഗ്രസ്സ് തോറ്റു തുന്നം പാടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതിന്റെ പ്രധാന കാരണവും അതാണ്.  അമിത് ഷാ വിജയിക്കുന്നത് അയാൾക്കോ മോദിക്കോ ഇക്കാര്യത്തിൽ യാതൊരു വിവരവുമില്ലെന്നുള്ളത് മനസ്സിലാക്കി, ആ ജോലി ഡാറ്റ  അനാലിസിസും, സൈക്കോമെട്രിക് അനാലിസിസും അറിയാവുന്ന, വിവരമുള്ള പ്രൊഫഷണലുകളെ (കമ്പനികളെ) ഏല്പിക്കുന്നിടത്താണ്.  എവിടെ, എങ്ങനെ, ഏതു രീതിയിൽ ഇലക്ഷൻ പ്രചരണം നടത്തണമെന്നുള്ളത് വളരെ കൃത്യമായി കണ്ടുപിടിക്കാനവർക്കു കഴിയും.  ബി ജെ പി-യുടെ സൈബർ സെല്ലിനെ നോക്കി ചിരിക്കുമ്പോൾ, അവരാണ് തങ്ങളുടെ ആണിക്കല്ലിളക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതെന്നു കോൺഗ്രസ്സ് നേതാക്കളാരും (ചോട്ടാ/ബഡാ) മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല!

കോൺഗ്രസ്സ് പാർട്ടി (കേന്ദ്രത്തിലായാലും, സംസ്ഥാനത്തിലായാലും) മനസ്സിലാക്കേണ്ടത് അവരിപ്പോളോടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്, ശ്രദ്ധിച്ചില്ലെങ്കിൽ, അവരുടെ അവസാന റൌണ്ട് ആയേക്കാമെന്നുള്ള ഭീകര സത്യമാണ്.  2024 ഇലക്ഷനിൽ ഇതുവരെ കാണിച്ച അഭ്യാസങ്ങളുമായി രാഹുൽ ഗാന്ധിയെ മുന്നിൽ നിർത്തി അവരിറങ്ങുകയാണെങ്കിൽ ഏറ്റവും നാണംകെട്ട രീതിയിൽ അവർ വീണ്ടും പരാജയപ്പെടുമെന്ന് മാത്രമല്ല, അടുത്ത രണ്ടര/മൂന്ന് ദശാബ്ദങ്ങളിലേയ്ക്ക് അവർക്കാ വീണ കുഴിയിൽ നിന്നെഴുന്നൽക്കാൻ കഴിയില്ല.  ഇതതിശയോക്തിയാണെന്നാർക്കെങ്കിലും തോന്നുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അമിത് ഷായുടെ പ്രായം ഒന്നോർക്കുന്നതു നന്നായിരിക്കും; 55!

കേരളത്തിലെ സ്ഥിതിയും ഒട്ടും വ്യത്യസ്തമല്ല.  പിണറായി വിജയനും മോദി-ഷാ-യുമായി വളരെ പ്രകടമായ സമാനതകളുണ്ട്.  കേന്ദ്ര രാഷ്ട്രീയത്തിൽ ബി ജെ പി-യ്ക്കുള്ള ഐടി സെല്ലുപോലെ ഇങ്ങു കൊച്ചു കേരളത്തിൽ സി പി എമ്മിനുമുണ്ട് ശമ്പളം പറ്റുന്ന കാര്യക്ഷമമായൊരു ഐടി ട്രോൾ സൈന്യവും, അവരുടെ പ്രചരണം നിയന്ത്രിക്കുന്നൊരു പ്രൊഫഷണൽ ടീമും.  അതിനെ രമേശ് ചെന്നിത്തല കുവൈറ്റിലേയ്ക്ക് ഇല്ലാത്ത-ഉസ്മാനെ വിളിച്ചു തോല്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചാൽ സ്വയം കോമാളിയാവുകയേ ഉള്ളു.  എതിരാളിയുടെ അഴിമതികളെയും, കഴിവുകേടുകളെയും (അതിഷ്ടം പോലെയുണ്ട്) തുറന്നു കാട്ടാനും, അതു ജനങ്ങൾക്ക് മുന്നിലെത്തിക്കാനും സാധിക്കണം.  സ്വയം അതിനു കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ, കഴിവുള്ളവരെ ഏൽപ്പിക്കണം; അല്ലാതെ സ്വയം കോമാളിയാകുന്ന പരിപാടികൾ കാണിക്കുകയില്ല വേണ്ടത്.  സ്വന്തം പാർട്ടിയുടെ തലപ്പത്തു തന്നെ അതിനുള്ള ഏറ്റവും വലിയ ഉദാഹരണമുണ്ട്. 2014-ലെ ഇലക്ഷന് തൊട്ടു മുൻപ് രാഹുൽ ഗാന്ധി അന്ന് ടൈംസ് നൗ-ലുണ്ടായിരുന്ന ആർനബ് ഗോസ്വാമിയ്ക്ക്‌ യാതൊരാവശ്യവുമില്ലാതെ കൊടുത്ത ഒരു ഇന്റർവ്യൂ ആണ് പുള്ളിയ്ക്കു പപ്പു എന്ന ഓമനപ്പേര് നേടിക്കൊടുത്തത്.  വേലിയിൽ കിടന്ന പാമ്പിനെയെടുത്തു പറയാൻ കൊള്ളാത്തിടത്ത്  വച്ചപോലെയുള്ള ആ അഭ്യാസത്തിനു ശേഷം രാഹുലിനെ ഒരു വെറും കോമാളിയായാണ് രാജ്യത്തൊരുപാടുപേർ കാണുന്നത്, ഇന്നും!  അതേ മണ്ടത്തരം സംസ്ഥാനത്തെ കോൺഗ്രസ്സ് നേതാക്കൾ കാണിച്ചാൽ, അതേ അനുഭവം തന്നെ അവർക്കുമുണ്ടാകും.  ചെന്നിത്തലയെ പ്രതിപക്ഷ നേതാവെന്നതിനേക്കാളുപരി ഒരു കോമാളിയായി നാട്ടുകാരിൽ പലരും കണ്ടുതുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അതിനുത്തരവാദി ചെന്നിത്തല മാത്രമാണ്.  കേന്ദ്രത്തിലായാലും, കേരളത്തിലായാലും ഇച്ഛാശക്തിയുള്ളതും, വിവേകമുള്ളതും, സർവ്വോപരി നൂതനമായി ചിന്തിക്കുവാനും, നൂതന ആശയങ്ങൾ ചർച്ച ചെയ്യുവാനും, അവ പ്രാവർത്തികമാക്കുവാനും കഴിവും ദീർഘവീക്ഷണവുമുള്ള നേതൃത്വത്തിന് മാത്രമേ കോൺഗ്രസ്സിനെ ഇപ്പോൾ വീണുകിടക്കുന്ന വാരിക്കുഴിയിൽനിന്ന് വലിച്ചു കയറ്റാൻ പറ്റൂ.  രാഹുലോ, രമേശോ അതിന് പ്രാപ്തരാണെന്നെനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല!

The Political Economy of Lockdown in India - NIPFP Blog - June 3, 3020

Co-authored with Prof Lekha Chakraborty, NIPFP

https://www.nipfp.org.in/blog/2020/06/03/political-economy-lockdown-india/

Covid-19 crisis: Lockdown, as a strategy to control the pandemic, has proven to be neither good nor bad

Financial Express June 10, 2020

Co-authored with Prof Lekha Chakraborty, NIPFP

https://www.financialexpress.com/opinion/covid-19-crisis-lockdown-as-a-strategy-to-control-the-pandemic-has-proven-to-be-neither-good-nor-bad/1986615/

As predictable as it can be, Prime Minister Narendra Modi announced the lockdown at 8:00 PM on March 24, 2020, giving the country and its 1.3 billion people all of four hours to get ready, evoking memories of the demonetisation announcement and the midnight launch of GST. This was done by invoking the National Disaster Management Act, 2005.

While many analysts lauded the communication strategy of the leader ‘directly’ speaking to the people as political decisiveness, our contention in this column is that it was a clear case of using ‘command and control’ strategy instead of cooperative federalism, which the government was taking pains to highlight that it believed in. The manner in which we are getting out of the lockdown, with an ad hoc and arbitrary exit strategy, at a time when the number of Covid-19 cases has seen a mountainous surge (almost every other day previous records are being broken), shows a clear lack of planning, and sadly reeks of cluelessness.

While the intent of the lockdown was ‘to flatten the curve’ and control the spread of the pandemic, almost irreversible economic disruption resulted in many sectors, and a mounting humanitarian crisis through the exodus of migrant labour is staring at us with all its severity. Empirical evidence shows that on March 24 the number of confirmed cases stood at 564, with a recorded death toll of 10. India has broken into the list of top-10 most affected countries in terms of Covid-19 positive cases.

To put things in perspective, official statistics reveal that as of June 9 the outbreak of Covid-19 had been confirmed in 215 countries, and we, along with the US, Brazil, Russia, Spain, the UK, Italy, France and Germany, are among the most severely affected. As of June 9, the virus had infected 266,598 people in India, and the mortality had risen to 7,466.

Lockdown, as a strategy to control the pandemic, has proven to be neither good nor bad. From the Indian perspective, ideally, it would have been effective had this period been used for improving the healthcare infrastructure or at least boosting up the public health budget to deal with the imminent crisis. Constitutionally, even though public health is a state subject, in the Seventh Schedule (it defines allocation of powers and functions between the Centre and states), entries 28 and 81 in the Union List deal with “port quarantine, including hospitals connected therewith,” and “inter-state migration and inter-state quarantine,” respectively. The intergovernmental framework is thus crucial in dealing with the pandemic through policy coordination and fiscal transfers, especially when states are doing the heavy lifting to control the pandemic, despite their constrained fiscal space.

In an ideal world, the fiscal decentralisation at the local level—the principle of subsidiarity—would have been the effective policy mechanism, meaning the decision-making processes in a crisis being carried out at the level of the government closest to the people. But, in India, the Covid-19 policy response has been highly centralised. Although there have been a few online meetings between CMs and the PM, they have not been effective as almost all decisions have been taken unilaterally. Even the decision to go ahead with the lockdown was not discussed in the PM’s videoconference with CMs. Also, in spite of early warning from the WHO in January, India’s response, with the closure of international borders and ports entry, was woefully late, quite obviously to make way for the Namaste Trump event to take place, and cater to some of the government’s ‘more urgent’ political considerations.

Now, we are staring at a dual crisis—a public health crisis and an economic crisis, through irreparable disruptions in supply chains. The pandemic hit the Indian economy when it was on a significant slowdown mode. The announced fiscal and monetary package of Rs 20 lakh crore has been largely for infusing liquidity into the system for an economic revival, in long-term reform-oriented tranches. These tranches appear more or less ‘business as usual’ rather than an ‘emergency pandemic package’. Interestingly, most analysts have identified the actual Covid-19 response package as being only 1% of GDP or thereabouts, and not 10% as announced by the government.

The trade-off between ‘life’ and ‘livelihood’, and the government’s appalling apathy in dealing with the plight of migrant labourers, is rapidly burgeoning into a humanitarian crisis of mammoth proportions, with the increasing number of hunger deaths. The lack of authentic data on Covid-19 positive cases and the mortality is another area of concern. The recent data from cremation and burial grounds in Delhi contradicts the official Covid-19 mortality statistics by being almost four times higher than the official figure. This makes one wonder whether there is gross underreporting of data, both at the central and state levels. The lack of preparedness for aggressive testing, treating and quarantining—asymptomatic and symptomatic tests—during the prolonged lockdown provokes dismay, to say the least; this, in spite of the WHO’s clarion call to ‘test, test, test’.

South Korea has been regarded as a benchmark on this front, and its success in containing the pandemic is largely due to the aggressive testing strategy. Interestingly, the epicentre of the pandemic has shifted from China to G7 countries, and now to Brazil and India.

Needless to say, these are politically challenging times for the government, and the diversion of focus from the pandemic to policies towards tackling external aggression (this time, from China) could prove costly. We are tackling a pandemic, and the projected skill-sets and carefully created image and characteristics of a leader would not help in dealing with it. For that, we need strong ‘institutions’ and ‘policy certainty’. But, for the moment, all that one can infer is—as a country, the policy that came directly from the central government has been far from adequate. While there have been some bright spots, the successes have been exclusively at the level of states. One can only hope that the Centre scales up its policy responses and intensifies its efforts at mitigating, and providing relief to, this human and economic catastrophe, before it gets too late.

The Political Economy of Lockdown in India

The Levy Economics Institute Blog - June 2, 2020

Link to Report on the Levy Blog

by Harikrishnan S. and Lekha Chakraborty 

As predictable as it can be, the Indian Prime Minister announced lockdown at 8 PM on March 24th 2020, giving the country and its 1.3 billion people all of four hours to get ready, evoking memories of the demonetisation announcement and the midnight launch of the GST! This was done by invoking the National Disaster Management Act of 2005. While many analysts lauded the communication strategy of the leader “directly” speaking to the people as political decisiveness, our contention is that it was a clear case of using a “command and control” strategy instead of co-operative federalism, which the government had been taking pains to highlight that it believed in. The manner in which we are getting out of the lockdown, with an ad hoc and arbitrary exit strategy, at a time when the number of COVID cases reported daily has seen a mountainous surge (almost every other day previous records are being broken), shows a clear lack of any sort of planning and sadly reeks of cluelessness.

While the obvious intent of the lockdown policy was “to flatten the curve” and control the spread of the pandemic, almost irreversible economic disruption has resulted in many sectors and a mounting humanitarian crisis through the unprecedented exodus of migrant labour is staring at us with all its severity. The empirical evidence shows that on March 24th 2020, the day the lockdown was implemented, the number of confirmed COVID19 cases stood at 564, with a recorded death toll of 10. While we write this, India has broken into the list of the top 10 most affected countries in the world in terms of COVID positive cases. To put things in perspective, the official statistics reveal that as of May 29th 2020, the outbreak of COVID19 had been confirmed in approximately 210 countries, and we, along with the US, Brazil, Russia, Spain, the UK, Italy, France, and Germany, are among the most severely affected. As of May 29th 2020, the virus had infected 165,799 people in India, and the mortality had risen to 4903.

Lockdown, as a strategy to control the coronavirus pandemic, has proven to be neither good nor bad. From the Indian perspective, ideally, it would have been effective had this period been used for improving the healthcare infrastructure, or at least boosting up the public health budget to deal with the imminent crisis. Constitutionally, even though public health is a state subject, in the seventh schedule (that specifically defines allocation of powers and functions between centre and states),entries 28 and 81 in the Union List deal with “port quarantine, including hospitals connected therewith,” and “inter-state migration and inter-state quarantine,” respectively. The intergovernmental framework is thus crucial in dealing with the pandemic through policy coordination and fiscal transfers, especially when the states are doing the heavy lifting to control the pandemic, despite their constrained fiscal space.

In an ideal world, the fiscal decentralisation at the local level—the principle of subsidiarity—would have been the effective policy mechanism, meaning the decision making processes in a crisis being carried out at the level of government closest to the people. But in India, the COVID policy response has been highly centralised. Although there have been a few online meetings between Chief Ministers and the Prime Minister, they have not been effective, as almost all decisions have been taken unilaterally, without consultations. Even the decision to go ahead with the curfew and lockdown was not discussed in the Prime Minister’s video conference with various Chief Ministers on March 20th 2020. Another very vital point that should not be missed is that in spite of the early warning from the WHO about the pandemic in January 2020, India’s response, with the closure of its international borders and ports of entry, was woefully late, quite obviously to make way for the Namaste Trump event to take place, and cater to some of the governments “more urgent” political considerations.

With economic activity almost ground to a standstill, the lockdown, even though it was a relevant policy response to deal with the pandemic, has had to be extended indiscriminately for a longer haul, due to the lack of preparedness to exit or a clear-cut exit plan. This, in effect, has created a dual crisis to respond to: a public health crisis and an economic crisis, through irreparable disruptions in supply chains. The corona pandemic hit the Indian economy when it was on a significant slowdown mode. The announced fiscal and monetary policy packages of 20 lakhs crores—which the government claimed to be around 10 percent of GDP—has been largely for infusing liquidity into the system for an economic revival, in long-term reform-oriented tranches. These tranches of COVID policy response appeared to be more or less “business as usual” rather than an “emergency pandemic package.. Interestingly enough, most analysts have identified the actual COVID response package as being only 1 percent of GDP or thereabouts, and not the 10 percent as announced by the government.

The trade-off between “life” and “livelihood,” and the government’s appalling apathy in dealing with the plight of migrant labourers, is rapidly burgeoning into a humanitarian crisis of mammoth proportions, with the increasing number of hunger deaths. The lack of authentic data on COVID positive cases and mortality is another area of concern. The recent data from cremation and burial grounds in Delhi contradicts the official COVID-19 mortality statistics by being almost four times higher than the official figure. This makes one wonder whether there is gross underreporting of data, both at the level of the states and at the national level. The lack of preparedness for aggressive testing, treating, and quarantining—asymptomatic and symptomatic tests—across India during the prolonged lockdown provokes dismay, to say the least; this, in spite of the WHO’s clarion call to “test, test, test.” South Korea has been regarded as a benchmark on this front, and their success in containing the pandemic is largely due to the aggressive testing strategy that they adopted.

Interestingly, the epicentre of the pandemic has shifted from China to G7 countries, and now to Brazil. India has broken into the top 10 despite the lockdown and its five extensions, and now the proposed Unlock 1, in the midst of exponentially rising case numbers, with various experts predicting that the cases are likely to peak in June-July!

Needless to say, these are politically challenging times for the government, and the diversion of focus from the virus pandemic to policies towards tackling external aggression (this time from China) could prove costly. We are tackling a pandemic, and the projected skill sets and carefully created image and characteristics of a leader would not help in dealing with it. For that we need strong “institutions” and “policy certainty.” But, for the moment, all that one can infer is, as a country, the policy that came directly from the central government for dealing with this dual crisis that we are facing—the public health crisis and the economic crisis—has been far from adequate. While there have been some bright spots in what has been largely a bleak picture, in the way the pandemic has been tackled in the country, the successes have been exclusively at the level of the states. One can only hope that the centre scales up its policy responses and intensifies its efforts at mitigating, and providing relief to, this appalling human and economic catastrophe, before it gets too late!

(The authors are, respectively, an independent political analyst and professor, NIPFP.)

Poetry Reading YouTube Playlist - Harikrishnan S.

                                                          Poetry Reading on YouTube

Old Wine in a New Bottle Won't Sell Anymore!

I feel Rahul Gandhi, at this point in time, is the main bottleneck in the Congress party. If the party has to come up in some way, from the utter doldrums they it is in, he and his family will have to step down and make way for more efficient leadership. No amount of playing the good boy, or hugging for that matter, is gonna help him or his party in anyway. The sooner he realises that, the better for him and the Congress party. His ineptitude had a massive role to play in the utter drubbing the Congress got at the hands of the BJP in 2014, and even more so in 2019. And the whole strategy of projecting this “good-boy-who-forgives (and hugs to boot)” image would not work against street smart hustlers like the Modi-Shah combine! What the Congress party needs is decisive, proven, overtly powerful leadership that takes visibly tough decisions. While Shashi Tharoor and Chidambaram are too elitist to make any sort of impact, I feel someone like Capt Amarinder Singh would fit the bill perfectly. But it should be a collective decision to project him as their PM candidate for 2024, and it takes vision, which Rahul lacks, and pathetically so! No amount of denial will help a party that is virtually on its deathbed, and the fact that the Nehru/Gandhi family is holding it there will have to be acknowledged!

Excuses like Rahul and his “pan India reach” (seriously?!) simply will not hold water or serve any purpose other than making him feel good, and thereby dousing any chances that he might have to come up in the future. Well, he could not hold on to his own seat (which is supposed to be a Congress stronghold) and is still an MP only because he chose to contest from the safety of Wayanad also! His announcement that he was stepping down immediately post the drubbing his party got in the 2019 elections made me think that he might have learned something from the defeat. But, as it turned out, it was just the usual drama that he chooses to engage in every time they lose. And the other excuse about “party seniors not allowing him (or his mom or his sister) to step down” is plain balderdash. The fact of the matter is that they simply will not step down, and, as long as they cling on there, the party has no future whatsoever. They are fully responsible for the total mess that the country is in right now. The rot in the Congress party started with Indira Gandhi; she institutionalised corruption and turned the party into a family run business more than anything else! Her son, Rajiv, took the rot a step further by giving ground to the BJP to build its politics of hatred on with his brand of shameless appeasement politics and the subsequent Silanyas drama! Priyanka at least is a spontaneous speaker who has charisma, but she carries the dirty baggage of a douchebag of a husband! Rahul introduced himself to us Indians as an absolute idiot, with his utterly foolish interviews and speeches. And for him to outgrow that image that he created for himself is not just going to be a herculean task but pretty much impossible, because however much he tries to cover his “Pappu” image (with all the good boy drama and laboured efforts to project himself as an intellectual) it will keep shining from within, and the number of Indians who take him seriously are few and far between!

The congress said, immediately post the pasting that they got at the hands of the BJP in the 2019 elections, that they will have to reinvent itself - I think it was Shashi Tharoor who said that. If by reinventing what they meant was pouring the old wine into a new bottle and trying to pass it off as Single Malt, then they are simply out of the game completely, which, at the moment, they seem to be! The Congress, at this point in time, will remain a dead horse as long as they have the bro-sis-mom trio guiding them from one tunnel to the other, with no sign of any light at the end of any one of them!!!

If You Forget Me - Pablo Neruda - Read by Harikrishnan S.

യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജും ഗുണ്ടാ മാഹാത്മ്യവും!!!

കുറച്ചു ദിവസമായി യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജിനെപ്പറ്റിയുള്ള സ്തുതികൾ എസ്.എഫ്.ഐ/സി.പി.എം അനുഭാവികളിങ്ങനെ ചറപറാ സോഷ്യൽ മീഡിയ വഴി പാടി തകർത്തുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്! എന്തിനാണാവോ ഇത്രയും കഷ്ടപ്പാടെന്നു നോക്കുമ്പോഴാണിതിലെ തമാശ പുറത്തു വരുന്നത്. എസ്.എഫ്.ഐ നേതാക്കൾ പ്രതിസ്ഥാനത്തായ പുതിയൊരു കുത്തുകേസ് പൊങ്ങിവന്നിട്ടുണ്ട്. ഇതിനു മുൻപും ഇതുപോലെ പല പല കേസുകളുമുണ്ടായിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, ഇത്തവണത്തെ വ്യത്യാസം നല്ലൊരു ശതമാനം വിദ്യാർത്ഥികൾ എസ.എഫ്.ഐ കോളേജിനുള്ളിൽ കാണിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന തോന്ന്യവാസങ്ങൾക്കെതിരെ ശബ്ദമുയർത്തി എന്നതാണ്. ഇത് എസ.എഫ്.ഐ കാളകളെ യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജ് എന്ന തൊഴുത്തിൽ പോറ്റി വളർത്തുന്ന ഭരണ കക്ഷിക്ക്‌ മരണ ക്ഷീണമായിപ്പോയി! സാധാരണഗതിയിൽ മുണ്ടും മടക്കിക്കുത്തി റോഡിലിറങ്ങി പോലീസിനും അധ്യാപകർക്കും നേരെ ഷോ കാണിക്കുന്ന മുതിർന്ന നേതാക്കളെയാരെയും ഇത്തവണ കണ്ടില്ല. വിദ്യാർത്ഥികൾ ഒന്നടങ്കം തെരുവിലിറങ്ങുമെന്നുള്ള സ്‌ഥിയായതിനാലും, അങ്ങനെയുണ്ടായാൽ അത് ഭരണ കക്ഷിയായ സി.പി.എമ്മിനെ നല്ല കാര്യമായി നാറ്റിക്കുമെന്നുള്ളതും ഇതിനൊരു പ്രധാന കാരണമാണ്! പഴയ അഭ്യാസങ്ങളെക്കുറിച്ചൊക്കെ ഓർത്തപ്പോൾ യു.ഡി.എഫ് ഭരണമെങ്ങാനുമായിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് കോടിയേരി സഖാവും ബാച്ചും ചെറുതായെങ്കിലുമൊന്നാശിച്ചു പോയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അവരെ കുറ്റം പറയാൻ പറ്റില്ല! ഹോ എന്ന ഒരിതായിരുന്നു... നടുറോട്ടിലിട്ടു പോലീസേമാന്മാരേയും, കോളേജിലെ സാറന്മാരേയുമൊക്കെ തെറി പറഞ്ഞു, വിരട്ടി പോസ്റ്ററാക്കുന്ന രംഗം ടീവിയിൽ വന്നത് സഖാക്കന്മാർ ഇന്നുമോർത്തു കോരിത്തരിക്കാറുണ്ടായിരിക്കും. ഇന്നിപ്പോൾ അതൊന്നും പറ്റില്ലല്ലോ, സ്വന്തം ഭരണമല്ലേ! പോരാത്തതിന് വീട്ടിൽ ചിലപ്പോൾ ഒരു കുഞ്ഞിക്കാല് ഫ്രീയായിട്ടിങ്ങെത്താനും സാധ്യത തെളിഞ്ഞിരിക്കുവല്ലേ!!

എസ്.എഫ്.ഐ കോട്ട എന്നറിയപ്പെടുന്ന, മാർക്സിൻറെയും, ലെനിനിൻറെയും ചിത്രങ്ങൾ കോളേജിനകത്തു പെയിൻറ് ചെയ്തു വച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്ന ഇതേ യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജിലാണ് ഞാൻ എൻറെ എം.എ ചെയ്തത്. എൽ.ഡി.എഫ് ഭരിക്കുന്ന കാലത്ത് പഞ്ചപുച്ഛമടക്കി മിണ്ടാതിരുക്കുകയും, യൂ.ഡി.എഫ് ഭരണം വരുമ്പോൾ സെക്രെട്ടറിയേറ്റിനു മുന്നിൽ കയ്യാങ്കളി നടത്താനും, പൊതുമുതൽ നശിപ്പിച്ചു ഷോ കാണിക്കാനും പാർട്ടി നിയോഗിച്ചു, പോറ്റി വളർത്തിയിരുന്ന വെറും തറ ഗുണ്ടകൾ (പല, പല കോഴ്സുകളിലായി ചേർന്ന്, സ്ഥിരമായി അവിടെത്തന്നെ കുറ്റിയടിച്ചിരുന്നവാന്മാർ), ഉണ്ടായിരുന്നവിടെ; ഇന്നുമുണ്ടാവും, എന്നുമുണ്ടാവും.  യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജിനകത്ത് ആയുധശേഖരം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നുള്ളതും അവിടെ പഠിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന എല്ലാവർക്കുമറിയാവുന്ന രഹസ്യമായിരുന്നു! അവിടെ പഠിച്ച മഹാന്മാരുടെ കണക്കു പലരും നിരത്തുന്നത് കണ്ടു, എം.പി മാരുടെയും, ഡി.ജി.പി മാരുടെയും, സാഹിത്യകാരന്മാരുടെയും, പേരുകേട്ട സിനിമാപ്രവർത്തകരുടെയും, ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാരുടെയും മറ്റും പേരുകൾ! പക്ഷെ ഇവിടെ കാലാകാലങ്ങളായി പഠിച്ചുവന്ന സി.പി.എം/എസ.എഫ്.ഐ ഗുണ്ടാ മഹാരഥന്മാരുടെ കണക്കാരും നിരത്തുന്നത് കണ്ടില്ല. സോഷ്യലിസമൊക്കെയാകുമ്പോൾ അവരുടെ പേരുംകൂടെ പറയേണ്ടേ? അവരും മനുഷ്യരല്ലേ? നഷ്ടപ്പെടുവാൻ കൈവിലങ്ങുകളല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമില്ലാത്ത പാവങ്ങൾ! ഇപ്പോൾ പിടിയിലായ യൂണിറ്റ് സെക്രെട്ടറിയെയും പ്രസിഡൻറിനെയും തന്നെ നോക്കൂ, എത്ര തങ്കം പോലത്തെ പിള്ളേർ, പിന്നെ കുറച്ചു മോഷണവും, കുറച്ചു കത്തിക്കുത്തും, ഗുണ്ടായിസവുമൊക്കെ കൈമുതലായുണ്ടെന്നല്ലേ ഉള്ളു? അതൊക്കെ ഒരു തെറ്റാണോ? മഹാരാജാസ് കോളേജിലെ അഭിമന്യുവിനെ കുത്തിക്കൊന്നപ്പോഴുള്ളതുപോലുള്ള സി.പി.എമ്മിൻറെ ആ ശക്തമായ ഇടപെടൽ ഇവിടെയും കണ്ട് കേരളക്കരയാകെ നടുങ്ങിയിരിക്കുകയാണ്! കുറച്ചൂടെ നടുങ്ങണമെങ്കിൽ പാർട്ടി ചാനലായ കൈരളി ടീവിയിലെ വാർത്തകൾ കണ്ടാൽ മതി, ന്യായീകരണ-തൊഴിലാളി ഐക്യം ശരിക്കു കാണാം!

സ്വന്തം സംഘടനകൾക്കകത്തു നേതാക്കന്മാർ നടത്തുന്ന ശുദ്ധ പോക്കിരിത്തരങ്ങൾക്കെതിരെ കണ്ണടയ്‌ക്കുന്ന ന്യായീകരണ-തൊഴിലാളികളായ അണികളും, സ്വന്തം വിദ്യാർത്ഥി സംഘടനയും അണികളും നടത്തുന്ന പോക്കിരിത്തരങ്ങൾക്ക്‌ കുടപിടിക്കുന്ന നേതൃത്വവും, ഇതുപോലൊരു കോമ്പിനേഷൻ വേറെ എവിടെക്കാണും? ബേയ്നാമികളുടെ കമ്പനികളിൽ ജോലി നോക്കുന്ന മക്കളും, അവർക്കു ജോലിയൊപ്പിച്ചു കൊടുക്കാനും, അവരെ കേസുകളിൽ നിന്നൂരാനും നടക്കുന്ന തന്തമാരും നയിക്കുന്ന വിപ്ലവ പാർട്ടി... അഴിമതിരഹിതം, സുതാര്യം, അതിസുന്ദരം! കുറച്ചുനാൾ മുൻപ് മഹാരാജാസ് കോളേജിൻറെ ഹോസ്റ്റലിൽ നിന്ന് ആയുധശേഖരം കണ്ടെടുത്തപ്പോൾ, നിയമസഭയിൽ അതിനെതിരെ ചോദ്യമുയർന്നു. ആതിനുത്തരമായി "അവിടെ കണ്ടുപിടിച്ചത് കെട്ടിട നിർമാണത്തിനുപയോഗിക്കുന്ന കമ്പിയും വെട്ടുകത്തിയുമൊക്കെയാണെന്നാണ്" മുഖ്യമന്ത്രി പിണറായി വിജയൻ നിയമസഭയിൽ മൊഴിഞ്ഞത്! വിജയൻറെ തന്നെ ആഭ്യന്തര വകുപ്പിന് കീഴിലുള്ള പൊലീസ് പിടിച്ചെടുത്ത ആയുധങ്ങൾ നിരത്തി വച്ചിരിക്കുന്നതും, മഹാരാജാസ് കോളേജിലെ ഒരു എസ.എഫ്.ഐ മാന്യദേഹം അവിടത്തെ പ്രിസിപ്പലിനെതിരെ കയർക്കുന്നതിൻറെയും, അവരെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്നതിൻറെയും ദൃശ്യങ്ങൾ ഇവിടെയുള്ള എല്ലാ ന്യൂസ് ചാനലുകളിലും വരികയും കേരളക്കരയിലെല്ലാവരും കണ്ടതുമാണ്! അടഞ്ഞു കിടന്നിരുന്ന മുറിയിൽ ഗോവണിവെച്ചു ജനാല വഴി അതിക്രമിച്ചു കയറിയാണ് "കെട്ടിട നിർമാണ സാമഗ്രികൾ" അവിടെ ശേഖരിച്ചത്. ആ തോന്ന്യാസം കാണിച്ചവന്മാരെ പിടിച്ചകത്തിടുന്നതിനു പകരം അവരെ സംരക്ഷിച്ചു സംസാരിക്കുവാനും, ഈ കുറ്റകൃത്യം പുറത്തുകൊണ്ടുവന്ന അധ്യാപകരെയും, താൻ തന്നെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ആഭ്യന്തര വകുപ്പിൻറെ കീഴിലുള്ള പൊലീസുകാരെയും നാട്ടുകാരുടെ മുന്നിൽ വെറും കോമാളികളും, വിഡ്ഢികളുമായി (നിയമസഭയ്ക്കുള്ളിൽ) ചിത്രീകരിക്കുകയാണ് മുഖ്യൻ ചെയ്തത്! ഇതാണ് ശരിക്കും ഇടതുപക്ഷത്തിൻറെ നയം!

യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജിൽ പഠിച്ചവർ പലരും വളരെ വലിയ നിലയിലെത്തിയിട്ടുണ്ടാവാം, അത് കോളേജ് കെട്ടിടത്തിൻറെയോ, എസ.എഫ്.ഐ-ഗുണ്ടകളുടെയോ ഗുണം കൊണ്ടല്ലല്ലോ, അവിടത്തെ അധ്യാപകരുടെയും, ആ പഠിച്ച വിദ്യാർത്ഥികളുടെയും ഗുണംകൊണ്ട് മാത്രമല്ലേ! നമ്മൾ പഠിച്ച കോളേജിനോടും സ്കൂളിനോടുമൊക്കെ നമുക്കൊരു പ്രത്യേക സ്നേഹം തോന്നുന്നത് സ്വാഭാവികം. നമ്മുടെ സ്വകാര്യ ഓർമകളിൽ അവയ്ക്കുള്ള സ്ഥാനവും വലുതായിരിക്കും. പക്ഷെ യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജിനെപ്പോലെ മഹത്തായ പാരമ്പര്യമുള്ളൊരു കലാലയത്തെ ഞാൻ മേൽപ്പറഞ്ഞപോലെ എസ.എഫ്.ഐ കാളകളെ പോറ്റാനായി സി.പി.എം നടത്തുന്ന വെറുമൊരു കാലിത്തൊഴുത്തായി മാറ്റിയിരിക്കുന്നത് (അതും വർഷങ്ങളായി) വളരെ കഷ്ടമാണെന്നു മാത്രമല്ല, തലസ്ഥാന നഗരമധ്യത്തിൽ ഇങ്ങനൊരു കാലിത്തൊഴുത്ത് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത് ഈ നാടിനുതന്നെ കളങ്കമാണ്. ഇങ്ങനെയൊരു സ്ഥലത്തെ പൂർവ വിദ്യാർത്ഥിയായിരുന്നു എന്ന് പറയുന്നതിൽ ഞാനൊരഭിമാനവും കാണുന്നുമില്ല.

എ.കെ. ആൻറണി സർക്കാരിൻറെ സമയത്ത് ഡിഗ്രി ലെവൽ കോഴ്സുകളെല്ലാം അവിടെ നിന്നും കാര്യവട്ടം ക്യാമ്പസ്സിലേക്ക് മാറ്റാൻ തീരുമാനമായിരുന്നു. കേരളത്തിൽ ഇന്നേവരെ ഏതെങ്കിലും ഗവൺമെൻറെടുത്തിട്ടുള്ള ഏറ്റവും ധീരവും നല്ലതുമായ തീരുമാനങ്ങളിലൊന്നായയിരുന്നു അത്. തൊട്ടു പിന്നാലെ വന്ന എൽ. ഡി. എഫ് സർക്കാർ എല്ലാം പഴയപടി തിരിച്ചു കൊണ്ടുവന്നു. ഈ സ്ഥാപനാമവിടില്ലാതെ അവരുടെ കലാപരിപാടികൾ നടത്താനും, ശിവരഞ്ജിത്തിനെയും, നസീമിനെയും പോലുള്ള എച്ചിൽതീനികളെ വളർത്തി വലുതാക്കി ഭാവിയിലെ ബല്യ, ബല്യ സഖാക്കളാക്കാനും പറ്റില്ലല്ലോ!! കഷ്ടം!!!

മീശ ചുരുണ്ടുകൂടുമ്പോൾ മലയാളി കോമാളിയാകുന്നുവോ??!!

ഒരു കഥയിലെ ഒരു കഥാപാത്രം മറ്റൊരു കഥാപാത്രത്തോട് സംസാരിക്കുന്ന ഭാഗമെടുത്ത് അതു കഥാകൃത്തിൻറെ അഭിപ്രായമാണെന്ന് പറഞ്ഞു ബഹളമുണ്ടാക്കാൻ വിവരമില്ലായ്മ ഒരലങ്കാരമായി കൊണ്ട് നടക്കുന്ന സംഘികൾക്കും അവരുടെതന്നെ പ്രതിബിംബങ്ങളായുള്ള സുഡാപ്പികൾക്കും മാത്രം സാധിക്കുന്ന ഒരു പ്രത്യേക കഴിവാണ്. "Not letting your education get in the way of your ignorance" എന്നതിൻറെ നേർകാഴ്ച !!! പണ്ടെവിടെയോ (ഇതുപോലുള്ള വേറെയേതോ വിവരക്കേടിനോട് പ്രതികരിച്ച്) ആരോ ഇട്ട ഒരു കോമെൻറാണ് പെട്ടെന്നോർമ വന്നത്, "ക്ലാസ്സിൽ പോയി നാലക്ഷരം പഠിക്കേണ്ട സമയത്ത് ശാഖയിലും, മദ്രസ്സയിലും പോയി പുറമ്പോക്ക് പഠനം നടത്തിയാലിങ്ങനിരിക്കും!"

ഇതൊരു വാർത്തയാക്കി പൊലിപ്പിച്ചു കൊണ്ടുവന്നവനോ (വരോ) വരുത്തിത്തീർക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നപോലെ ഇത് കഥയെഴുതിയ ആൾ പറഞ്ഞൊരഭിപ്രായമോ, നോവലിൽത്തന്നെ പൊതുവായി വന്ന ഒരു പരാമർശമോ അല്ല, മറിച്ച്, മേൽപറഞ്ഞപോലെ, ഇതൊരു സാങ്കൽപ്പിക കഥാപാത്രം മറ്റൊരു കഥാപാത്രത്തോട് പറയുന്ന കാര്യമാണ്. വളരെ ആസൂത്രിതമായി ഇതോരു വിവാദമായി കുത്തിപ്പൊക്കുന്നതിലുള്ള ഗൂഢ ലക്ഷ്യവും, അതിനെ അനുകൂലിച്ചുള്ള പ്രതികരണങ്ങളിൽ നല്ലൊരു ശതമാനം ഏച്ചുകെട്ടിയവയാണെന്നുള്ളതും (സ്വന്തം മനസാക്ഷിയെത്തന്നെ വഞ്ചിക്കുന്നവ), ഇത് നടക്കുന്നത് വിവരമുള്ളവരുടെ നാടെന്നു നമ്മളഹങ്കരിക്കുന്ന കേരളത്തിലാണെന്നുള്ളതുമാണ് ഏറ്റവുമധികം നമ്മെ അലട്ടേണ്ട പ്രശനം. ഈ വിവരക്കേടിനെ അനുകൂലിച്ചു പ്രതികരിക്കുന്ന മഹാന്മാരിലും മഹതികളിലും നൂറിൽ തൊണ്ണൂറ്റൊൻപതു പേരും ഈ നോവൽ വായിച്ചിട്ടില്ല എന്നതാണ് ഏറ്റവും വലിയ തമാശ! മാതൃഭൂമി ആഴ്ചപ്പതിപ്പിൽ ഖണ്ഡശ്ശ: പ്രസിദ്ധീകരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന നോവലിനെതിരെ പ്രതികരിച്ച് മാതൃഭൂമി പത്രം കത്തിച്ചും, കക്കൂസിലിട്ടും ഫോട്ടോ എടുത്തു ഫേയ്സ്ബുക്കിലും, വാട്ട്സാപ്പിലും, ഇൻസ്റ്റാഗ്രാമിലുമൊക്കെ ഇട്ടും ഷെയർ ചെയ്തും സായൂജ്യമടയുന്ന അണ്ണന്മാരുടെയും അണ്ണികളുടെയും എണ്ണം നോക്കിയാൽ മതി ഇത് മനസ്സിലാക്കാൻ. അണ്ണികളിൽ പലരും മുണ്ടും നേര്യതുമൊക്കെയണിഞ്ഞു, മുടിയിൽ പൂചൂടി കേരളീയ ശൈലിയിൽ വേഷമിട്ട് (ഈപ്പറഞ്ഞ വേഷം എന്നുമുതലാണ് കേരളീയമായതെന്നുള്ളത് തത്കാലത്തേക്കു വിട്ടേക്കാം) സെൽഫിയെടുത്തിടുന്നതാണ് കക്കൂസ് പടങ്ങൾക്കിടയിൽ കണ്ണുകൾക്കൊരാശ്വാസം!!

ഇനി വിവരമുണ്ടായിട്ടും വിവരമില്ലായ്മ നടിക്കുന്ന ഗണത്തിൽ പെടാത്ത പാവം ഗ്രാസ്റൂട്ട് ഭക്തന്മാർക്കും ഭക്തകൾക്കും വേണ്ടി ഒന്നുദാഹരിക്കാം; നിങ്ങൾ ഒരു കഥയെഴുതുന്നു, അതിലെ ഒരു കഥാപാത്രം അത്യന്തം സ്ത്രീ വിരുദ്ധത ഓരോ വാക്കിലും പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന ഒരാഭാസനാണ്. കഥയിലെ ആ കഥാപാത്രത്തിൻറെ വാക്കുകളെയും അഭിപ്രായങ്ങളെയും, അയാളങ്ങനെ ഒരാളാണെന്നിരിക്കെ, നിങ്ങളെങ്ങനെ എഴുതി പ്രകടിപ്പിക്കും? ആ കഥാപാത്രത്തിൻറെ അഭിപ്രായങ്ങൾ ഏതു രീതിയിൽ നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം അഭിപ്രായമാകും? ഇത് മാതൃഭൂമി ആഴ്ചപ്പതിപ്പിൽ വന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന മീശ എന്ന നോവലിലെ ഒരു കഥാപാത്രം മറ്റൊരു കഥാപാത്രത്തോട് സംസാരിക്കുന്ന വാക്കുകളാണ്, അതിനെ മാത്രം മനപ്പൂർവം വെട്ടിയെടുത്ത് പ്രചരിപ്പിക്കുന്നതാണ്, അല്ലാതെ ആ കഥാകൃത്ത് സ്വന്തം അഭിപ്രായം രേഖപ്പെടുത്തുന്ന ലേഖനത്തിൽ നിന്നെടുത്തതല്ല!

ഒരു കാര്യമാലോചിച്ചാൽ ഇതിലെ പൊള്ളത്തരം മനസ്സിലാകും. 'നിർമാല്യം' എന്നൊരു സിനിമ നിങ്ങളിലെത്രപേർ കണ്ടിട്ടുണ്ടെന്നെനിക്കറിഞ്ഞു കൂടാ. മലയാളത്തിൽ ഇന്നേവരെ ഇറങ്ങിയിട്ടുള്ള ഏറ്റവും നല്ല സിനിമകളിലൊന്നാണത്, ഇതുവരെക്കണ്ടിട്ടില്ലെങ്കിൽ തീർച്ചയായും കാണണം. അതിലെ പ്രധാന കഥാപാത്രമായ വെളിച്ചപ്പാടിനെ അവതരിപ്പിച്ചത് പി ജെ ആന്റണിയാണ്, എം ടി വാസുദേവൻ നായരുടെ കഥയും സിനിമയുമാണ് . ആ സിനിമയുടെ അവസാനം വെളിച്ചപ്പാട് ഉറഞ്ഞുതുള്ളി ശ്രീകോവിലിന്റെ വാതിൽ തള്ളിത്തുറന്നകത്തു കയറി ദേവിയുടെ വിഗ്രഹത്തെ ദയനീയമായി നോക്കിയിട്ടതിലോട്ടു കാറി തുപ്പും. ഈ പറഞ്ഞ ന്യായം വച്ചാണെങ്കിൽ തുപ്പിയ പി ജേ ആന്റണി-യും കഥയെഴുതിയ എം ടി-യും കുറ്റക്കാരാണല്ലോ. എടുത്തു ചാടി പ്രതികരിക്കുന്നതിനു മുന്നേ ഇതിലെ ശുദ്ധ വിഡ്ഢിത്തം ഒന്നാലോചിച്ചു നോക്കൂ. ഈ വാർത്ത ഉണ്ടാക്കിയവൻറെ ഉദ്ദേശവും അതുതന്നെയാണ്‌!

വിവരമില്ലായ്മ ചൊറി പോലെയാണ്, അതൊരു സാംക്രമിക രോഗമാണോ എന്ന് ചോദിച്ചാൽ ആണ്, പക്ഷെ അതൊരലങ്കാരമായി കാണിച്ചു കൊണ്ടുനടക്കുന്നതും, ആഘോഷമാക്കുന്നതും മാനസികരോഗത്തിൻറെ ലക്ഷണമാകാം!!!

ചക്രവ്യൂഹത്തിലെ ചുവപ്പുനിഴൽ!

ഇസ്ലാമിക ഭീകരവാദത്തിനെതിരെ ഇടതുപക്ഷത്തു നിന്നുപോലും ശബ്ദമുയർത്താൻ ആരും മുന്നോട്ടു വരുന്നില്ല എന്നുള്ളത് വോട്ട് ബാങ്ക്സിനോടുള്ള അവരുടെ വിധേയത്വവും ആശയപരമായ കാപട്യവുമാണ് വെളിവാക്കുന്നത്. ഇടതുപക്ഷ പാർട്ടികളുടെയും പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെയും ഈ ഒരു "നന്മയുടെ വ്യാജവേഷംകെട്ടൽ" നിലപാടാണ് ഹിന്ദു തീവ്രവാദം വളരാൻ ഏറ്റവും നല്ല വളമായി മാറുന്നത്.

അഭിമന്യുവി ൻറെ കൊലപാതകം അതിക്രൂരവും, അത്യന്തം അപലപനീയവുമാണെന്നിരിക്കെത്തന്നെ ഒരു കാര്യം പറയാതിരിക്കാൻ വയ്യ. അവൻറെ മരണത്തിൽ അവനെ കൊന്നവർക്കുള്ളപോലെ തന്നെ പങ്ക് അക്രമ രാഷ്ട്രീയത്തെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന അവൻറെ സ്വന്തം സംഘടനയായ എസ്.എഫ്.ഐ-ക്കുമുണ്ട്. സ്വന്തം കൂട്ടത്തിലൊരാൾ അതിദാരുണമായി കൊലചെയ്യപ്പെടുമ്പോൾ മാത്രം അക്രമ രാഷ്ട്രീയത്തിനെതിരെ ശബ്ദമുയർത്തിയിട്ടും, ഘോരഘോരം പ്രസംഗിച്ചിട്ടും കാര്യമില്ല, തങ്ങളുടെ തന്നെ പ്രവൃത്തികൾ അതിനെത്രത്തോളം വളം വെച്ചിട്ടുണ്ടാകുമെന്നൊരാത്മവിചിന്തനം നടത്തുന്നത് നന്നായിരിക്കും. അഭിമന്യു പഠിച്ചിരുന്ന മഹാരാജാസ് കോളേജിൻറെ ഹോസ്റ്റലിൽ നിന്ന് കഴിഞ്ഞകൊല്ലം മേയ് മാസം ആയുധശേഖരം കണ്ടെടുത്തപ്പോൾ, നിയമസഭയിൽ അതിനെതിരെ ഉയർന്ന ചോദ്യത്തിനുത്തരമായി, അവിടെ കണ്ടുപിടിച്ചത് കെട്ടിട നിർമാണത്തിനുപയോഗിക്കുന്ന കമ്പിയും വെട്ടുകത്തിയുമൊക്കെയാണെന്നാണ് മുഖ്യമന്ത്രി നിയമസഭയിൽ മൊഴിഞ്ഞത്. പൊലീസ് പിടിച്ചെടുത്ത ആയുധങ്ങൾ നിരത്തി വച്ചിരിക്കുന്നതും, മഹാരാജാസ് കോളേജിലെ ഒരു എസ.എഫ്.ഐ മാന്യദേഹം അവിടത്തെ പ്രിസിപ്പലിനെതിരെ കയർക്കുന്നതിന്റെയും, അവരെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്നതിൻറെയും ദൃശ്യങ്ങൾ ഇവിടെയുള്ള എല്ലാ ന്യൂസ് ചാനലുകളിലും വന്നു നാമെല്ലാം കണ്ടതാണ്! അടഞ്ഞു കിടന്നിരുന്ന മുറിയിൽ ഗോവണിവെച്ചു ജനാല വഴി അതിക്രമിച്ചു കയറിയാണ് "കെട്ടിട നിർമാണ സാമഗ്രികൾ" അവിടെ ശേഖരിച്ചത്. ആ തോന്ന്യാസം കാണിച്ചവന്മാരെ പിടിച്ചകത്തിടുന്നതിനു പകരം അവരെ സംരക്ഷിച്ചു സംസാരിക്കുവാനും, ഈ കുറ്റകൃത്യം പുറത്തുകൊണ്ടുവന്ന അധ്യാപകരെയും, താൻ തന്നെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ആഭ്യന്തര വകുപ്പിൻറെ കീഴിലുള്ള പൊലീസുകാരെയും നാട്ടുകാരുടെ മുന്നിൽ വെറും കോമാളികളും, വിഡ്ഢികളുമായി (നിയമസഭയ്ക്കുള്ളിൽ) ചിത്രീകരിക്കുകയാണ് മുഖ്യൻ ചെയ്തത്! ഇതാണ് ഇടതുപക്ഷത്തിൻറെ നയം!!

ഞാൻ എൻറെ എം.എ ചെയ്തത് യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജിലാണ്; എസ എഫ് ഐ കോട്ട എന്നറിയപ്പെടുന്ന, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് നേതാക്കന്മാരുടെ ചിത്രങ്ങൾ കോളേജിനകത്തു പെയിന്റ് ചെയ്ത് വച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്ന യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജിൽ. അവിടെ എസ.എഫ്.ഐ-ക്കെതിരെ ഇലക്ഷന് ആരെങ്കിലും നിന്നാൽ തല്ലു മേടിക്കും! എസ.എഫ്.ഐ പ്രവർത്തനത്തിനെന്ന പേരിൽ പല, പല കോഴ്സുകളിലായി ചേർന്ന്, സ്ഥിരമായി അവിടെത്തന്നെ കുറ്റിയടിച്ചിരുന്ന ഗുണ്ടകളുണ്ടായിരുന്നവിടെ (എന്താ പ്രവർത്തനം!!!). എൽ.ഡി.എഫ് ഭരിക്കുന്ന കാലത്ത് പഞ്ചപുച്ഛമടക്കി മിണ്ടാതിരുക്കുകയും, യൂ.ഡി.എഫ് ഭരണം വരുമ്പോൾ സെക്രെട്ടറിയേറ്റിനു മുന്നിൽ കയ്യാങ്കളി നടത്താനും, പൊതുമുതൽ നശിപ്പിച്ചു ഷോ കാണിക്കാനും പാർട്ടി നിയോഗിച്ചു, പോറ്റി വളർത്തിയിരുന്ന ഗുണ്ടകൾ! യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജിനകത്ത് ആയുധശേഖരം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നുള്ളത് അവിടെ പഠിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന എല്ലാവർക്കുമറിയാവുന്ന രഹസ്യമായിരുന്നു! എ.കെ. ആൻറണി സർക്കാരിൻറെ സമയത്താണ്, യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജിന് പുറകിലുള്ള രണ്ട് ഗെയ്റ്റുകൾ മാറ്റി മതിലടച്ചുകെട്ടാനും (പോലീസ് ഓടിച്ചിട്ട് പിടിക്കാൻ വരുമ്പോൾ രക്ഷപെട്ട് എ.കെ.ജി സെൻററിൽ കയറി ഒളിക്കാനുള്ള എസ്കേപ്പ് റൂട്ട് ആയിരുന്നു ആ രണ്ടു ഗെയ്റ്റും!) ഡിഗ്രി ലെവൽ കോഴ്സുകളെല്ലാം അവിടെ നിന്നും കാര്യവട്ടം ക്യാമ്പസ്സിലേക്ക് മാറ്റാനും തീരുമാനമായി. തൊട്ടു പിന്നാലെ വന്ന എൽ. ഡി. എഫ് സർക്കാർ എല്ലാം പഴയപടി തിരിച്ചു കൊണ്ടുവന്നു; മതിൽ പൊളിച്ചില്ല, ഭാഗ്യം!!

ഞാൻ പറഞ്ഞു വരുന്നത് അക്രമ രാഷ്ട്രീയം ക്യാമ്പസ്സുകൾക്കുള്ളിൽ കൊണ്ടുനടത്തുന്നതിലും, കൊണ്ടാടുന്നതിലും മറ്റേതു സംഘടനയ്ക്കുള്ളതിലുമോ അതിലേറെയോ പങ്ക് എസ്.എഫ്.ഐ-ക്കുണ്ട് എന്നാണ്. അത് മറച്ചുവച്ചിട്ടോ, അതിനെതിരെ കണ്ണടച്ചിരുട്ടാക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടോ കാര്യമില്ല… അതിനെതിരായി പ്രതികരിക്കണം. അങ്ങനെയൊരു പ്രതികരണം ഒരിടത്തുനിന്നും ഇതു വരെ കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല (ഒരിക്കലും, ഒരു സംഭവത്തിന് ശേഷവും കഴിഞ്ഞിട്ടുമില്ല). ഒരാൾ കൊല്ലപ്പെടുമ്പോൾ, അയാൾ പ്രതിനിധീകരിച്ചിരുന്ന പ്രസ്ഥാനത്തിനൊന്നും നഷ്ടമാവുന്നില്ല, അവർക്കു ലാഭമാണത്, ഒരു രക്തസാക്ഷിയെക്കൂടെ കിട്ടിയ, ഉളുപ്പില്ലാത്ത, ഗൂഢ ലാഭം!  നഷ്ടം മരിച്ചയാളുടെ ഉറ്റവർക്കും ഉടയവർക്കും മാത്രം!